Teraz kilka słów dla tych, którzy nie znają linii włodawskiej, sama esencja. Jazda z Chełma do Włodawy trwa godzinę bez czterech minut i upływa szybko. Jest to wystarczająco dużo czasu by nacieszyć się przejażdżką i nie na tyle dużo, żeby znudzić się. Za oknami przewija się głównie przyroda we wszelkich postaciach. Trochę przemysłu mija się wyjeżdżając z Chełma, gdzie po stronie prawej widać w oddali Cementownię. Przemysł w formie agonalnej widać też w Rudzie Opalin, gdzie także po stronie prawej stoi nieczynna huta szkła. I tyle. Na stacjach Ruda Opalin, Sobibór i Włodawa możemy jeszcze doświadczyć obecności przemysłu drzewnego, ponieważ tam jest ładowane do wagonów drewno, wycięte w nadbużańskich lasach. Drewno, nawiasem mówiąc, jest głównym towarem wożonym obecnie przez pociągi na tej linii.

Trudno też uświadczyć wielkich skupisk ludzkich. Najbardziej zauważalną z okien szynobusu metropolią jest Uhrusk, gdzie przy stacji stoi kilka bloków, jest sklep, a za stacją dość ruchliwy przejazd. Poza tym mijamy wsie i pojedyńcze domy. Warto zwrócić uwagę na dawne kolejowe drewniane domy, których kilka zamieszkanych cieszy jeszcze oko wzdłuż linii. Dawniej były punktami, w których było można nawiązać łączność z najbliższą stacją. O tym świadczyły duże wskaźniki z literą T ("telefon") na białym tle, umieszczone na zewnątrz budynku.

Wzdłuż linii dominuje dzika oraz ucywilizowana przyroda. Krajobrazowo przy torze mamy wszystko oprócz gór i rozlewisk wodnych. Wyjeżdżając z Chełma mamy teren równinny, mniej więcej w połowie linii z okien widzimy wzgórza, dalej do Włodawy znów równiny. Kilka razy jedziemy po sensownych wysokościowo nasypach, kilka razy w zauważalnych wykopach. Na terenach niezalesionych widać pola uprawne. Jak ktoś ma szczęście, zobaczy kombajn zbożowy lub rozrzutnik z obornikiem. Dla mieszczucha nielada atrakcja :) Linia wiele razy przebiega przez lasy, zwłaszcza od Uhruska do Włodawy. A jak to w lasach, borostworów nie brakuje i wytężając wzrok można czasem zobaczyć sarny czy odyńca. Drobniejsza ciekawsza zwierzyna nie łapie się na obserwację z szynobusu, ale jest. Na przykład w Karolinówce stoi przy torze tablica głosząca o obszarze chronionym ptaków, a między Sobiborem a Włodawą przy torze operują bobry. Skonstruowały przy jednym z mostków tamę i gryzą okoliczne drzewa.

Gdyby ktoś chciał użyć nieco dłuższego relaksu niż tylko przejażdżka pociągiem wzdłuż dziewiczej przyrody, może z nią łatwo poobcować. Na przykład przyjeżdżając porannym szynobusem i wracając popołudniowym. Można wysiąść w Sobiborze, leżącym między lasami, powłóczyć się po nich zażywając tlenu i mrówek. Lasy Sobiborskie to zagłębie grzybowe. W sezonie wielu z pasażerów dawnych pociągów czy pierwszego szynobusu to byli grzybiarze dźwigający kosze solidnego urobku. Dla zroweryzowanego turysty lasy nadleśnictw Sobibór i Włodawa mają w ofercie za zupełną darmochę atakcyjne szlaki turystyczne przez lasy, nad jeziora. Najlepiej poszperać na stronach nadleśnictw Sobibór, Włodawa, czy Centrum Promocji Polesia informacja.wlodawa.pl i skorzystać. Warto. Przykłady tras w nadleśnictwie Sobibór. Spragnieni większych rozrywek mogą z pociągu we Włodawie pojechać rowerem do Okuninki nad jezioro Białe. Leży w odległości kilku kilometrów, można pojechać krócej przez las lub ciut dłużej po asfalcie przez Orchówek. Białe jest czyste, znane na Lubelszczyźnie i zwykle bywa tam dużo ludzi. mapa turystyczna gminy Włodawa

Jeszcze ważna sprawa. Sobibór to nie tylko lasy i świeże powietrze. Przy stacji kolejowej jest miejsce pamięci. W czasie II wojny hitlerowcy zbudowali tu obóz zagłady, w którym zginęło wiele tysięcy ludzi. W 1943 r. więźniowie wzniecili bunt i masową ucieczkę. Po tej ucieczce obóz został zlikwidowany a ślady po zbrodniach zacierano. Dziś teren dawnego obozu jest pod pieczą filii Muzeum Regionalnego we Włodawie. Przy stacji wzniesiono pomnik, zaś na terenie zniszczonego obozu znajduje się drewniana wieża wartownicza i mauzoleum, w którym zgromadzono prochy z ciał zabitych. Warto odwiedzić to miejsce.

Pod względem kolejowym, na linii włodawskiej ciekawe są detale, raczej ukryte przed okiem przeciętnego turysty. Największym obiektem inżynierskim jest most na Uherce, który z szynobusu widać tylko jako mignięcie konstrukcji za oknem. Trafia się ciekawy zwrotnicowy zamek trzpieniowy (Ruda Opalin), pozostałości trasy pędniowej do semaforów kształtowych (Sobibór), aparat blokowy ze skrzynią Zazulaka w nieczynnej nastawni (Uhrusk), ciekawie zastosowany rozjazd krzyżowy w głównym torze (Włodawa). Niemalże relikwią są przytorowe skrzynki łączności. Gdy nie było jeszcze radiotelefonów i na szlaku zaszła potrzeba nawiazania łączności z najbliższą stacją, otwierało się taką skrzynkę i wtykało do znajdującego się w niej gniazda telefonicznego przenośną słuchawkę.