Jedenasty Pociąg okazał się ostatnim w dotychczasowej formule wakacyjnych wyjazdów. Stało się to jasne dopiero późną jesienią 2010 r., więc nie było okazji do uczczenia w sposób szczególny ostatniego przejazdu.

Sam Pociąg i jego jazda była zbliżona do poprzednich, ale nie zabrakło kilku nowości.

Zgodnie z sugestiami w ankietach z 2009 roku i wcześniejszych, zdecydowaliśmy się na ukłon w kierunku Pasażerów, którzy w czasie jazdy cenią sobie wygodę i spokój. Włączyliśmy do składu cztery wagony przedziałowe o standardzie 1 klasy, objęte całkowitą rezerwacją. Pomysł był dobry, wszystkie zostały zajęte. Zaszła też potrzeba objęcia rezerwacją jednego bezprzedziałowego wagonu 2 klasy, ponieważ gdy luksus już wyczerpał się, część osób chciała przynajmniej mieć pewne miejsce siedzące.

W lokomotywie również była zmiana. Ubiegłoroczny pomocnik pan Józef nie mógł pojechać, więc nasz maszynista pan Marian zaproponował pana Artura. I tym sposobem przywitaliśmy nowego członka załogi Pociągu. Do prowadzenia została wybrana lokomotywa SM42-1087, która niedawno wróciła z naprawy, była więc silna i zdrowa. Pan Marian znowu znalazł czas i chęci by ozdobić ją według swojego wzoru.

W tym roku skończył się używany od 2005 r. plakat. Powstał więc kolejny, którego miniatura jest na początku tej podstrony. Złożyły się na niego zdjęcia z poprzednich Pociągów, ofiarowane przez dobrych ludzi. Plakaty można bylo spotkać rozwieszone z ogloszeniami wzdluż trasy, a także w w dniu przejazdu w wagonach.

Podobnie jak plakat powstała też nowa pocztówka, rozdawana w prezencie Pasażerom.

Zatrzymaliśmy się na większej liczbie polowych przystanków i rozkład jazdy Pociągu osiągnał już raczej ich maksymalne nasycenie. Trzeba przyznać, że trafiły wszystkie oprócz Pałecznicy. Stamtąd nie bylo chętnych do jazdy, lub jechali jak zdarzało się to w poprzednich latach z Lubartowa, bo mieli ochotę zająć pewne miejsca siedzące. Za to przystanki jak Laski, Planta, Siedlanów czy Główne zaskoczyly frekwencją. Na pozostałych było porównywalnie z latami poprzednimi.

Po raz pierwszy od początku kursowania Pociągu w ostatnią niedzielę wakacji była taka sobie pogoda. Ranek przywitał nas chmurami i popadującym deszczm. Okresowo towarzyszył nam do Radzynia potem na szczęście wypogodziło się. Mimo obaw okazało się, że deszcz nie zniechęcił naszych Pasażerów do wycieczki. Spłatał za to figla maszynistom, ponieważ gdy ruszaliśmy z polowego przystanku Siedlanów przed lokomotywą przeszedł krótki ale intenstywny opad. Tor od Siedlanowa do Radzynia biegnie pod górę i jest cokolwiek porośnięty roślinnością. W połączeniu z korozją na szynach, świeżą deszczówką i ciężkim pociągiem na haku sprawiło to, że koła lokomotywy zaczęły ślizgać się i stanęliśmy. Pan Marian wtedy użył swego wieloletniego doświadczenia i stanął na wysokości zadania. Trochę do przodu, trochę do tyłu, raz szybciej raz wolniej i rolując zdołał jednak ruszyć, a potem powoli, ale zdobył radzyńskie wzniesienie i kończący je strzeżony przejazd w Bedlnie Radzyńskim. Złapaliśmy opóźnienie, w drodze do Kownatek udalo się je nadrobić.

Piąty raz w przejazd Pociagu została włączona kampania "Bezpieczny przejazd", prowadzona przez PKP Polskie Linie Kolejowe. Pasażerowie otrzymywali od nas ulotki z informacjami o kampanii oraz upominki. Ponadto stronę Pociągowej ulotki poświeciliśmy kilku słowom o właściwym zachowaniu przy przejeżdżaniu przez tory kolejowe. Co na linii Łuków-Lublin ma dość istotne znaczenie, ponieważ przejazdów jest dużo, pociągi jednak jeżdżą, a kierowcy nie zawsze maja tego świadomość.

W tym roku strażacy z OSP Kownatki zaprosili do wsparcia kolegów z OSP Turze Rogi. Była ku temu okazja oraz chęci, zatem strażaków było dwa razy więcej i do oglądania byly nie jeden, a dwa samochody strażackie. Dziękujemy za udział i pomoc.

Pociąg został dofinansowany przez PKP PLK Zakład Linii Kolejowych w Lublinie, Urząd Miasta Lubartowa, Urząd Miasta Lublina, Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskiego oraz Urząd Miasta Parczewa.

Chwała także hobbystom kolejowym, którzy bogato filmowali i fotografowali Pociąg po drodze. Dzięki nim pozostaną na pamiątkę widoki najdłuższego Pociągu ITK na trasie, których sami nie jesteśmy w stanie w czasie jazdy uwiecznić.